Nie o tolerancji

Powiem od razu o co mi chodzi, a o co nie. Chodzi mi o społeczeństwo, którego funkcjonowanie oparte jest na szacunku, miłości, empatii. Nie chodzi mi o tolerancje i warunkową akceptację.  Nie wystarczy mi,  bardzo polskie z resztą, stwierdzenia „ja do gejów nic nie mam”,  lub „jestem osobą bardzo tolerancyjną mającą znajomych różnych ras, o odmiennym światopoglądzie aniżeli ja, różnych upodobań seksualnych…”. Dlaczego mi to nie wystarcza, bo to szowinistyczne frazesy. Tabliczki, mające zapewnić wszystkich dookoła, że jesteśmy w porządku. Ale nie jesteśmy. Bo świat, w którym podają takie słowa nie jest w porządku dla gejów, lesbijek, obcokrajowców, kobiet, zwierząt. Wytłumaczę to może tak. Spróbuj sobie wyobrazić (jeśli jesteś heteroseksualnym, białym mężczyzną, bo w innym przypadku pewnie znasz to z autopsji), że ktoś mówi o tobie: „ja do ciebie nic nie mam, ale nie chce cię widzieć na ulicy, ja do ciebie nic nie ma, ale nie powiem mojemu dziecku, że istniejesz i że ma masz takie samo potrzeby jak ja i ono”. Miło? Przyjemnie? Fajna tolerancja?

Niech sobie żyją ci wszyscy odmieńcy (łaskawie się na to godzimy) tylko niech nam nie wchodzą w drogę, a już na pewno nie naszym dzieciom.  Tak wygląda polska tolerancja. Nie ma we mnie zgody na taki świat.  Żeby coś zmienić trzeba edukować, trzeba tłumaczyć, oswajać te inności różne. Mamy w sobie atawistyczne nastawienie – inny – wróg. Żeby je przełamać trzeba trochę pracy. Ale warto, w imię rozwoju własnego i społeczeństwa. W imię tworzenia wspólnoty, którą łączy wzajemny szacunek, uważność na potrzeby, empatia. Dlaczego o tym piszę? Zaczęło się od  wpisu na znajomym mamowym blogu. Wpis dotyczył książeczki, której główna bohaterka ma dwóch wujków. Jedna z mam, w komentarzu, delikatnie ostrzega przed tą pozycją, zastanawiając się czy trzylatek „dźwignie” temat homoseksualizmu. Jestem heteroseksualna, ale jest mi przykro, kiedy czytam takie słowa, jest mi bardzo przykro i jestem też wściekła. Dlatego też ten tekst pewnie będzie bardzo emocjonalny, bo nie umiem zachować zimnej krwi i pisać rzeczowo.

Przykro mi, bo wpis tej pani może przeczytać gej albo lesbijka. Myślę, co wtedy poczuje. Pani, która to pisał chyba się nad tym nie zastanowiła. Co tu jest do dźwigania w ogóle? Miłość, potrzeba bycia razem? Dzieci przyjmują świat z otwartymi ramionami. Jeśli powiemy im, że dwóch mężczyzn może tworzyć rodzinę, to przyjmą to bez żadnej ekscytacji. Będzie to dla nich normalne. Tak normalne jak dla nas dziś normalne jest to, że kobiety mogą głosować. Jeśli natomiast będziemy chronić dziecko przed tą „straszną” wiedzą, stworzymy poczucie, że jednak coś jest nie tak, że to jednak jakieś inne. Książeczka, o której mowa pokazuje świat taki jakim jest – różnorodny. Jeśli dziecko będzie chciało, to o coś dopyta, a może nie zapyta, bo nie zauważy nic dziwnego.

 Jestem wściekła, bo jest w świecie dużo tematów, których nie udźwignie trzylatek (i dorośli też nie dźwigają). Ale do tych spraw nie należy miłość, dobro, empatia, które trzeba w dziecku rozbudzać od dnia narodzin. Mam ośmiomiesięczną córeczkę. Nie opowiadam jej o głodzie na świcie, o uboju rytualnym, o wojnach i wszechobecnej władzy pieniądza. Opowiadam jej o cieple, bezpieczeństwie, przyjaźni, miłości. Więc zamierzam kupić książeczkę o dziewczynce, która miała dwóch wujków. Moje dziecko jest moją nadzieją na lepszy świat i taki będą z nią budować, pokazując jej jego różnorodność (a nie udając, że ktoś nie istnieje).

Patrzę teraz na nią… Matylda „dźwigniesz”? Uśmiecha się do mnie, robi porządki w swojej biblioteczce i chyba też zauważyła brak jednej pozycji :)