Bardzo subiektywny tekst o spaniu z dzieckiem

Matylda się budzi się, jest druga w nocy. Nie płacze, mruczy i kwęka, budzę się i ja. Czas karmienia. Bardzo łagodnie przechodzimy z fazy snu do fazy czuwania. Po jedzeniu bez problemu zasypiamy. Michał mówi, że ja czasami śpię w trakcie karmienia. Nie wiem jakby to wyglądało gdyby spała w pokoju obok, w swoim łóżeczku. Na pewno nie usłyszałbym jej mruczenia, musiałby głośna się rozpłakać, by mnie obudzić.

Jest mi tak wygodniej, kiedy ona jest blisko. Ale przecież to nie moja wygoda podyktowała decyzję o wspólnym spaniu. Nie chcę aby moje dziecko budziło się samo w nocy. Matylda potrzebuje być blisko nas nie tylko w dzień. Nosimy ją na rekach, w chuście, przytulamy, a w nocy mielibyśmy zostawić? Jakoś to do mnie od początku nie przemawiało.

Zaczęłam szukać informacji na temat spania z dzieckiem i okazało się, że to zupełnie normalne i ze wielu rodziców wybiera współspanie. Matylda nie przespała sama ani jednej nocy. Już w szpitalu spała ze mną. Niektóre pielęgniarki się troszkę dziwiły, pamiętam taki komentarz: „ona śpi, może ją pani odłożyć”. Nie, my będziemy spać razem – odpowiedziałam.

Odłożyć? Istotę, która przed chwilą była częścią mnie? Przejście z ciepłego brzuszka do zimnego, wielkiego świata musi być szokiem i tylko ramiona mamy mogą ten szok złagodzić w dzień i w nocy. Inne podejście miała doradczyni laktacyjna, która na widok mnie i Matyldy pod jedną kołdrą powiedział: „super” i zaczęła się zastanawiać czemu ludzie tak bardzo boją się bliskości z własnym dzieckiem. No właśnie czemu?

Może bliskość z tak czystą i niewinną istotą  jest trudna, może trzeba się zmierzyć z sobą, by oddać się dziecku.  Nie wiem… Dla nas spanie z naszą córką jest cudownym doświadczeniem. Mam poczucie, że dajemy jej coś na przyszłość… Myślę, że z naszego nocnego przytulania utka sobie kiedyś poczucie bezpieczeństwa, wiarę w siebie i swoją wartość. Bliskość to dobry fundament. Lęk, samotność, obcość, zagrożenie, opuszczenie to zły fundament.

Nie boimy się, że ją przygnieciemy. Natura nas stworzyła do spania z młodymi. Potrafimy zapanować nad swoim ciałem w czasie snu. A tak przy okazji człowiek jest jedynym zwierzęciem, które wyrzuca młode z gniazda (zaraz po narodzinach). Nie wiem, kiedy Matylda zacznie spać w swoim łóżeczku, pewnie wtedy, kiedy wszyscy będziemy na to gotowi (nie wcześniej : ) Nie martwię się tym teraz, nasze łóżko jest naprawdę duże :) Mamy czas dla siebie, przecież ona chodzi spać troszkę wcześniej niż my. Naszym zdaniem współspanie to spanie razem całej rodziny, nie tylko mamy z dzieckiem. My śpimy w piątkę : ) Matyldziak, my, Luna i Uszatek. Polecamy i życzymy spokojnych nocy w ciepłych objęciach stada.